Çöl Şafağı Yankısı

Bazen bir adımla bütün hayatımız baştan yazılır. Her şey büyük bir kandırmacadır. O birlikte yürüdüğümüz görünmez koltuk değneklerinin kaybolmasıyla, aslında yürüyor sandığımız ayaklarımız birbirine dolanıp düşürür bizi. İnsan en çok güçsüzken etrafına bakınır, en çok karanlık bir gecede yıldızların varlığı ya da yokluğu önem kazanır.

İşte bu sahtelik kalbimize ince bir sızı yerleştirir.  Karanlık bir labirentte aydınlık bir çıkış bulmak çabasındadır o ince sızımız. Daimi açık tek kapıyı ararız içimizin karanlıklarına, ağrılarına. Hayatın aslında birbiriyle karşılaşıp ters yöne giden iki trenin karşılaştıkları o anda, göz göze gelişleri kadar olduğunu ilk kez fark ediştir bu….

Acı, kahredici bir fark ediştir. Baş edilmesi zor.  Durup, olduğunuz bu noktadan, olmak istediğiniz noktaya bakarız aradaki fark çok değilse şayet biz bu fark edişle yüzleşir, kendimize yabancılaşmadan kabulleniriniz. Yok değilse… İşte o zaman durum hiç iyi değildir.

O an kayboluşun derin soluğunu hissederiz bütün hücrelerimizde. Öyle kayboluşun korkusunu, sezgisini değil kendinin varlığını. Soyut bir kavram gibi de değil sanki yaşayan bir varlıkmış gibi tam arkamızda elini bize atmak üzereymiş gibi.

Ve ne fena ki bu kayboluş etobur bir hayat tarzı seçmiştir kendine. İnsanlarla beslenmeyi seven yaklaştıkça yutan, yuttukça daha çok, daha çok acıkan.

Aklımızın kuyularında bu denli kaybolmuşken, unutulmuşken, bizi daima unutmayan biri vardır. Bizim bütün inatla onu unutmamıza rağmen, o bizi unutmadığını belli eder ara sıra. Sevdiğimiz güçlü bir el o derin, küflü kuyuya uzanır kendi canını acımak pahasına bizi oradan çıkarır. Sebebe muhtaç olmayan, Bizi o el tarafından kurtarmaya vesile kılmıştır.

“Bahar kışa döner bir gün, gün akşama çıkar sabahlar sendendir koru beni, sabaha eriştir.
Yıldızlar söner bir gün, dağlar yerinden oynar, gökler senindir koru beni, kapına yetiştir.Gökler dürülür bir gün, yer yerinden oynar her yer senindir koru beni menzile eriştir

Kuşlar dağılır bir gün, denizler kaynar ufuklar senindir koru beni ötelere eriştir.

İsmim unutulur bir gün sesim boşlukta çınlar yakınlıklar sendendir, koru beni yakınlığına eriştir.

Defterim açılır bir gün günahlarım çok tutar takdir senindir koru beni affını yetiştir

Sözüm biter bir gün sessizlikler uzar kelam senindir koru beni müjdeni yetiştir.”

Sümeyye.

Niğde